Over kwartjes die vallen

Soms heb je van die momenten dat er kwartjes vallen, dat alles plotseling erg duidelijk wordt. Het ene na het andere “licht” begint in je hoofd te schijnen en plots heb je het door. Heb jij ook wel eens van die momenten?

Ik had deze week zo’n moment. Of zeg maar: momenten, want het was niet allemaal in één keer doorgedrongen.

Zoals jullie weten doe ik een opleiding bij Mandy van Laar van Dokter Snuffel over DAI (Dog Assisted Interventions). Heerlijke opleiding, geweldige lesgeefster(s) en fijne groep. Jammer genoeg kon de voorlaatste dag niet doorgaan door de coronacrisis, maar daar werd een oplossing voor gevonden. Iedereen werd apart even opgebeld voor een videomeeting waarbij er alsnog met de theorie aan de slag werd gegaan en zelfs wat praktijkoefeningen aan bod kwamen.

Altijd toch wel een beetje spannend, zo’n videomeeting, maar toen ik nadien de telefoon neerlegde heb ik een paar tellen voor me uit zitten staren. Wat was er plots een wereld voor me open gegaan. Plots leken er heel wat onbeantwoorde vragen en zorgen opgelost te zijn. Plots was het al heel wat helderder en wist ik terug waar ik voor sta.

De mensen die me volgen en de website wat hebben gelezen weten dat ik behoorlijk wat dingen aanbied, zowel in privé- als groepsverband. Begin dit jaar was er een moment waarbij ik me even afvroeg of het misschien niet te veel begon te worden. Alles breidde zich uit, het ene sneller dan het andere.

Maar na mijn gesprek weet ik één ding terug zeker: het klopt dat ik verschillende dingen aanbied, maar als je goed kijkt naar de kern, naar de rode draad, dan zie je dat ik eigenlijk bij alles hetzelfde aanbied. Mijn aanbod, waar ik iedere dag, iedere keer weer voor probeer te staan is het helpen van mensen. Op hun eigen tempo, hun eigen niveau, hun eigen mogelijkheden, waarbij ik hen op die manier ook in contact tracht te brengen met hun hond om zo het beste uit zowel baasje als hond te halen.

En wat nog gekker is, drie dagen later kwam ik ’s avonds tot het besef dat ik DAI eigenlijk inmiddels al enkele jaren doe met Laika en zelfs af en toe met Kenai. DAI is meer dan rusthuizen bezoeken of samenwerken met therapeuten en zo je cliënten helpen. DAI is ook Laika die er voor zorgt dat een meisje of jongen met autisme die wekelijks langskomt met een glimlach komt, het negatieve uit haar of zijn leven even vergeet en dingen gaat doen in plaats van zich te verschuilen en niet bereikbaar te zijn voor anderen. DAI is ook Laika die met haar duidelijke lichaamstaal mij en andere baasjes meer kan vertellen over een bepaalde hond die misschien problemen heeft met andere honden of net wat té enthousiast wil reageren of… DAI is Laika die mij helpt om met anderen in contact te komen en hen dan verder te helpen met hun problemen. En wat kan ik anders zeggen dan dat ik eigenlijk zo vreselijk trots ben op mijn meisje, maar ook op ons als team, want zonder dat we het wisten (en officieel zijn afgestudeerd) doen wij al een hele tijd dit prachtig beroep. En natuurlijk geeft dat die extra boost om de opleiding nog beter af te werken en te slagen.

Heb jij de laatste tijd ook van die heldere momenten gehad? Vertel ze gerust!