Laika is sinds juni 2022 op een welverdiend pensioen. Op achteneenhalf jarige leeftijd zegt haar lichaam dat het stilletjes aan goed geweest is. Ze wil nog heel graag, maar heeft veel meer rust en hersteltijd nodig. Daarom zal ze niet langer worden ingezet bij speelpartijtjes, coachingen, kinderfeestjes,… Ze mag gaan genieten van haar pensioen <3
Hallo daar! Mijn naam is Laika en ik ben een Berner Sennenhond. Ik ben geboren op 3 september 2013 en acht weekjes later bij mijn huidige baasjes terecht gekomen. En gelukkig maar! Mijn leven is niet gemakkelijk geweest. Niet dat ik nooit lol en plezier heb hoor, integendeel! Je zal me vast al wel eens hebben zien lopen, rennen of gewoon lekker knuffels hebben komen vragen. Maar helaas heb ik al van toen ik nog maar een klein ukje was al lichamelijke problemen gehad.
Toen ik ongeveer 6 maanden was werden er foto’s gemaakt van mijn heupjes en ellebogen, want ik was tenslotte een groot ras en zou tot een grote meid uitgroeien. Jammer genoeg bleek dat mijn heupjes niet zo ideaal waren. Dus besloten mijn baasjes – op aanraden van de dierenarts – om toch maar een bekkenkanteling te doen en onmiddellijk ook een sterilisatie. Later had mijn vrouwelijk baasje spijt van deze beslissing, maar terugdraaien ging niet meer natuurlijk. Ik moest toen een vreselijk lelijk shirt dragen dat nog van mijn mannelijk baasje was geweest. Ugh!
Twee maanden later moest ik alweer terug naar de dierenarts. Ik was ’s morgens wakker geworden en wilde niet rechtstaan om mijn plasje te gaan doen, terwijl ik dat anders wel altijd vlot en vrolijk deed. Mijn baasjes moesten me rechtzetten en met veel moeite mee helpen naar buiten dragen. Natuurlijk kon ik niet zeggen wat er was, maar oh wat deden mijn spieren pijn! ’s Avonds zijn we dan toch maar naar de dierenarts gegaan, maar die kon geen uitsluitsel geven. De volgende dag weer terug, foto’s gemaakt, maar niets gevonden. Tot het muntje viel en de bloeduitslag binnen was. Ik had de “ziekte van Lyme”. Geen idee wat voor gek beest dat is, maar wat voelde ik me rot! Gelukkig ging het na enkele weken wel weer beter, al moest ik vieze snoepjes – baasje noemde het medicatie – eten. Maar ik ben helemaal genezen!
Tot ik begon te manken… Ik was tien maanden oud en dit maal was het verdict “elleboogdysplasie” aan beide ellebogen. Moest ik weer in slaap worden gedaan, omdat ze losse stukjes in mijn ellebogen gingen weghalen. En toen ik wakker werd zag ik dat mijn pootjes helemaal tot aan mijn schouders geschoren waren en het deed toch wel pijn hoor. Maar weer zo lelijk, hoe kon ik nog buiten komen op deze manier, brrr. Gelukkig heb ik een lief baasje dat me heel goed heeft verzorgd.
Maar vanaf toen ging het steeds beter de goede kant op! Ik genoot weer van het leven, kreeg er zelfs een oudere broer bij en was gelukkig. Samen spelen, samen gek doen, samen slapen. Het leven was en is mooi!
Ik hou er van om bij de mensen te zijn, om te knuffelen en aandacht te vragen. Het heerlijkste vind ik het om gewoon te “zijn” bij de mensen, tegen hen aan te liggen en contact te maken op die manier en gewoon te zitten. Natuurlijk heb ik dan liefst ook dat ze me aaitjes geven en een beetje kroelen, dat hoort er toch bij? Ik kan zelfs bij aan tafel op een stoel komen zitten als dat moet. Of lekker bij in de zetel of in bed is natuurlijk ook mogelijk. Als ik maar lekker tegen je aan mag komen hangen, liggen, leunen is het helemaal prima voor mij!
Natuurlijk ben ik een echte lieve hond en hou ik ook van (het zoeken naar) snoepjes, koekjes, fruit,… Alles wat maar lekker is wil ik wel hebben! Stiekem wil ik daarom ook dingen die eigenlijk niet zo goed voor mij zijn, zoals chocolade, walnoten en dingetjes waar veel suiker in zit. Wil jij rekening met mij houden en zorgen dat ik die dingen niet krijg? Want ik ben een echte snoeper en als je even niet oplet, kan het zo maar zijn dat ik toch zo’n lekker dingetje op heb gegeten. Maar wist je dat ik ook mijn pilletjes die ik iedere dag nog moet krijgen zonder morren, en zelfs met plezier!, opeet? Want ik ben gewoon een hele flinke meid, hihi.
Af en toe lig ik nu nog wel eens “gek”. Baasje noemt me dan een “zwemmertje” en moet altijd lachen. Ook andere mensen vinden het wel grappig als ik zo lig. Maar ik lig lekker zo omdat dat fijn is voor mij. Ik kan ondertussen mijn ellebogen niet meer zo goed plooien door de artrose en zo kan ik toch nog lekker liggen. Misschien kunnen we wel samen zo gaan liggen!
Natuurlijk kan ik ook goed om met andere honden. Alleen ben ik wel heel erg duidelijk als ze wat te bruut zijn of te direct, want daar houd ik niet zo van. Maar als ze rustig en lief zijn, vind ik ze ook erg lief. Groot of klein, het maakt niet uit.
Oh ja, ik hou ook erg van zwemmen! Baasje zegt dat dat ook heel goed is voor mij. Iets met mijn piertjes gezond houden. Of was het spiertjes? Maakt niet uit, als ik maar kan zwemmen! Maar geen zorgen hoor, als we een afspraak hebben, dan zal ik er voor zorgen dat ik proper, netjes én droog ben. Beloofd!
Samen met mijn baasjes gaan we ook vaak op wandelvakantie. Zo zijn we al vaak naar Zwitserland geweest. Hopelijk blijven we gaan, want ik vind het zo leuk! En baasje heeft al beloofd om een oplossing voor me te zoeken voor als ik moe ben. Ach, ze kan het wel hoor, mij gewoon dragen. Maar met een draagzak zal het vast iets gemakkelijker zijn.
Zo, ik denk dat je nu wel een aardig beeld van me hebt gekregen. Ik kijk er naar uit om met jullie te gaan samenwerken en natuurlijk veel te knuffelen, te zoeken, te wandelen en te doen. Natuurlijk komt baasje dan ook wel met mij mee, maar dat is een bijkomstigheid he! Tot snel!
